Heb je een fijne vakantie gehad? En heb je nog klokslag middernacht nieuwe voornemens gemaakt waar je binnenkort echt mee gaat beginnen? Of herinner je je al niet meer je goede voornemens van vorig jaar en heb je ze daarom nu maar helemaal niet meer gemaakt?
Deze kerstvakantie bracht ik tijd door met één van mijn literaire helden, Joan Didion, schrijver van onder meer de essaybundel ‘The White Album’. ‘Ik schrijf alleen om erachter te komen wat ik denk, waar ik naar kijk, wat ik zie en wat het betekent,’ schrijft ze in haar fameuze stuk ‘On keeping a notebook’ over het bijhouden van een dagboek. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar een dagboek bijhouden is misschien wel dé manier om je je goede voornemens te blijven herinneren.
Toekomstig zelf
Zelf begon ik er zo rond mijn twaalfde mee. Soms schrijf ik hele periodes niet, en andere momenten juist heel intensief, zoals in de dagen dat mijn vader lag te sterven, toen schreef ik iedere dag een brief aan mijn toekomstige zelf.
Toevallig stond deze week in The New York Times een artikel over hoe je begint aan een dagboek. Ook daarin werd die functie van notities aan je toekomstige zelf gememoreerd. De waarde daarvan zal ik niet snel meer onderschatten. Ik heb mezelf eens een vreselijke wintersportvakantie bespaard met familie door terug te lezen hoe de vorige wintersportvakantie met diezelfde familieleden was geweest. Een echte life saver dus.
Onderzoeken
De krant citeerde een psycholoog die beweert dat het bijhouden van een dagboek je optimistischer kan maken en meer voldoening kan geven. Het mooie vind ik vooral dat je kunt teruglezen wanneer een fascinatie is begonnen. Ik merk dat een project vaak al lang is begonnen voordat ik dat doorkreeg en die beginvragen kan ik dan weer terugvinden. Waarom hield dat me bezig? Wat wilde ik precies onderzoeken?
Voor wie overweegt om er nu aan te beginnen: niets hoeft. Je hoeft niet op 1 januari te beginnen, je hoeft niet elke dag te schrijven, je hoeft ook niet beleefd te zijn en te schrijven dat je dat etentje gezellig vond terwijl je het stomvervelend vond. In je dagboek kun je meanderen, mijmeren, mediteren. En wie weet, geeft het een impuls aan je creatieve leven.
Didion
Zo schreef Joan Didion: ‘“Dat is gewoon niet waar,” zeggen mijn familieleden vaak als ze stuiten op mijn herinnering van een gedeelde gebeurtenis. “Het feest was niet voor jou, de spin was geen zwarte weduwe, het was helemaal niet zo.” Waarschijnlijk hebben ze gelijk, want niet alleen heb ik altijd moeite gehad om onderscheid te maken tussen wat er gebeurde en wat er gebeurd zou kunnen zijn, maar ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat het onderscheid er voor mijn doeleinden toe doet.’
Vooruit, nog één mooie laatste quote van Didion voor alle fervente dagboekschrijvers onder ons. ‘De impuls om dingen op te schrijven is een bijzonder dwangmatige; onverklaarbaar voor degenen die deze niet delen, slechts toevallig nuttig, slechts secundair, op de manier waarop elke dwang zichzelf probeert te rechtvaardigen.’
Je vindt het stuk van Joan Didion hier.
En een stuk met tips hoe je een dagboek start staat deze week in The New York Times.
Werk je aan een mooi project en zou je willen sparren met een story doctor over wat nu het emotionele hart van je verhaal is? Stuur me een berichtje.
Foto: Pexels/Messala Ciulla
