De schrijver David Foster Wallace zou gezegd hebben: ‘You need to write from the place that loves, instead of the place that wants to be loved’. Dat inspireert me. Ik maakte er mijn eigen levensmotto van: je moet niet alleen om te schrijven of te maken, maar léven vanuit de plek waar de liefde stroomt; de plek van overvloed.
Praktisch antwoord
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan inderdaad. Helaas leven we vaak vanuit de plek die meer wil, die bevestiging zoekt, die hunkert naar erkenning, of denkt nog niet goed genoeg te zijn. Hoe kom je dan weer terug bij waar het stroomt? Eigenlijk gaat iedere Creatieve Vonk-blog over die vraag. Dus hoog tijd voor een praktisch antwoord.
Zit je er klaar voor?
Een paar weken terug volgde ik een training bij Ineke Scholten, zij is een emotionally focused therapeut en docent. Gelijk bij de kennismaking ’s ochtends tekende ze een omgekeerde driehoek; de driehoek van Bion. Links bovenin plaatste ze verlangen. Rechts bovenin angst. In de punt onderin plaatste ze schijnoplossingen. ‘Wat is je verlangen voor deze dag, wat is je angst, en in welke schijnoplossingen ben je geneigd weg te vluchten?’ vroeg ze.
Angst
Onze schijnoplossingen bestaan kort gezegd uit vechten, vluchten, bevriezen. Je kunt niet bij je gevoel komen, je wilt alleen maar weg van de situatie, of je gaat heel hard werken om de situatie anders te maken. Je gaat dissociëren, vermijden, stoer lopen doen, je snor drukken, of zegt helemaal niets. Er zijn vast nog veel meer strategieën te bedenken. Allemaal schijnoplossingen die je weg houden van dat gevoel waar je geen zin in hebt.
Daar bovenin, daar gebeurt het dus: op de grens tussen verlangen en angst. Daar zit je groeigrens. Tussen verlangen en angst bevindt zich de creatieve ruimte om jezelf opnieuw uit te vinden, om uitdrukking te geven aan wie jij ten diepste bent, en om te groeien naar de beste versie van jezelf.
Glibberen
We verlangen ernaar om controle te hebben over ons leven, om te doen waar we goed in zijn, want dan voelen we onszelf competent, waardevol, en, eerlijk is eerlijk, comfortabel. Maar juist daar waar het gaat glibberen, waar we het even niet weten, waar we twijfelen, dáár zit de groei.
Dus je snapt wel waar ik naartoe wil, toch?
Juist ja: recht op de angst af. Als je kunt herkennen dat je onderin zit, in je vechten-vluchten-bevriezen-modus, dan kun je weer terug keren naar dat snijpunt tussen verlangen en angst. Om daar vervolgens een klein stapje te zetten. Een teen in het ijskoude water te dompelen en jezelf dan heel veel schouderklopjes te geven. Zullen we de komende week eens gaan glibberen?
Werk je aan een mooi project en zou je graag met een story doctor willen sparren over wat nu het emotionele hart van je verhaal is? Stuur me een berichtje.
