Laatst zei iemand in een coachingsgesprek: ‘Ik ben een heel moeilijk mens.’ Ik knikte begripvol. Kort daarna liet een collega zich ontvallen: ‘Ik ben veel te gevoelig voor feedback, vooral van collega X’. Weer knikte ik. Want het was ook zo, ze liet zich veel meer gelegen liggen aan de mening van die ene collega. Een derde appte dat ze werkte aan haar proloog, maar dat het niet erg opschoot. Want ‘wie zit er nu te wachten op mijn verhaal?’ Tsja.
Ik geloof je. Je bent vast een moeilijk mens, te gevoelig voor feedback en niemand zit te wachten op dat verhaal waar jij met zoveel liefde en aandacht aan hebt gewerkt.
Maar we zijn verhalenvertellers en die spelen met de werkelijkheid. Dus mag ik je uitnodigen om eens van perspectief te wisselen?
Perspectief wissel
Die kritische stem in je hoofd heb je vast niet zelf bedacht. Die komt van je vader, je partner, je grote zus die vroeger altijd zo vakkundig je enthousiasme de grond in wist te boren. In je hoofd heb je dus andermans mening de jouwe gemaakt. Maar wat nu als je het perspectief bij jezelf legt?
Dat gaan we gelijk even proberen. Schrijf een dialoog. (En roep je nu snel: ik ben helemaal geen schrijver? We zijn allemaal verhalenvertellers; zo geven we betekenis aan onze ervaringen. Deze oefening is dus ook voor jou bedoeld.)
Goed, de dialoog dus. De ene persoon is degene die de mening is toegedaan dat je het niet kunt, lastig bent of wat je jezelf ook maar vertelt. Misschien weet je precies wie het is en voer je die waarheidsgetrouw op, of misschien maak je er liever een fictief persoon van. Hoe dan ook: diegene verwoordt precies de stem die jij in je hoofd hoort als je vastloopt. Je kunt er een prachtige setting bij bedenken: jullie lopen bijvoorbeeld in het voorjaar door de bossen bij Nunspeet. Of je kunt er ook een kale dialoog van maken. We zijn ten slotte alleen maar aan het spelen met woorden en niemand hoeft dit verder ooit te lezen.
Er zijn nog drie spelregels:
1 Het perspectief ligt bij jou. Je legt ergens in je dialoog uit aan de onpartijdige derde in dit verhaal – de lezer – hoe de ‘ik’ zo is geworden.
2 Voeg ergens de zin in: Ik adem uit en zeg voldaan:
3 Jij komt meer aan het woord dan de ander en jij hebt het allerlaatste woord. Uiteraard!
Gelukt? Goed gedaan!
Misschien snap je nu ook iets beter waarom je bent zoals je bent. Je kunt iets een negatieve eigenschap van jezelf vinden, dat zal best, het zal ook vast onhandig zijn voor je omgeving, maar interessanter is de kracht die erachter verscholen ligt. Dat is jouw kracht. Word jij daar nou ook zo vrolijk van?
Photo credits: Unsplash
