Toen ik 20 was, werd ik gevraagd om een cursus zelfverdediging te geven aan leeftijdsgenoten met een borderline persoonlijkheidsstoornis die een jaar in een psychiatrische instelling verbleven. Het was nog voordat ik psychologie ging studeren en ik wist niets van psychische aandoeningen. Ik kreeg alleen te horen dat borderliners ‘erg intens’ zijn.
Sinds mijn zeventiende gaf ik karateles en ik had een paar keer een vechtsportweek voor vrouwen gevolgd, dus ik dacht, ik heb het nog nooit gedaan, dat kan ik wel. De instelling vroeg me ook om iets te bedenken dat de jongeren zelfvertrouwen zou geven, ‘bijvoorbeeld een plankje doorslaan’. Voor zover ik me kan herinneren, had ik dat nooit eerder gedaan, zeker niet tijdens karate. Maar zo ingewikkeld kon dat niet zijn. Ik haalde een plankje en ging oefenen.
Op de laatste bijeenkomst sloegen alle deelnemers onder luid gejuich één voor één een plankje doormidden. Hoe groot hun overwinning op hunzelf was, zou ik pas jaren later begrijpen, toen ik meer leerde over de aandoening.
Ik kom erop om je dit te vertellen omdat ik laatst een vriendin sprak die bezig is met een prachtig project. Echt een prachtig project en ik kan er eindeloos met haar over praten (waar haar project precies over gaat vertel ik pas als het af is). Ze heeft een geweldig verhaal, maar ze liep vast bij het aanvragen van subsidies. We hadden het er lang en uitvoerig over. Voordat we ophingen zei ze: ‘Dat van dat plankje, dát moet je in je nieuwsbrief zetten.’ En omdat ik bijna altijd doe wat ze zegt (en er vrijwel altijd spijt van heb als ik haar advies negeer) vind je het plankje deze week in de nieuwsbrief.
De truc van een plankje doormidden slaan is, voor wie erover dacht om zelf een plankje aan te schaffen, heel simpel. Het heeft te maken met dat je je hand krachtig gestrekt houdt en hard laat neerkomen op het hout. Maar uiteindelijk heeft het niet veel met kracht te maken.
Zolang je je focus legt op de bovenkant van dat plankje, levert dat je een pijnlijke hand op en wil het hout niet buigen. Je moet je intentie verleggen naar een paar centimeter onder het plankje. Je richt je dus niet op het voorwerp, maar op een punt eronder.
Wat was nu het probleem met het project van mijn vriendin, vraag je je af, dat het doorslaan van een plankje daarop het antwoord was. We hadden het over de urgentie van haar verhaal. Dat je als maker moet weten waarom je dit avontuur aangaat. Want als jouw persoonlijke urgentie eenmaal helder is, dan kan je publiek je ook volgen.
PS Vorige week kondigde ik aan dat ik van plan ben om samen een week lang aan de slag te gaan om je idee scherp te krijgen met een gratis emailcursus. Doe je mee? Volgende week meer!
